– “Mag ik iets vragen?”
“Tuurlijk!”
– “Je zit in een rolstoel, maar je kunt wel klimmen … misschien heel persoonlijk hoor, maar mag ik vragen hoe dat zit?”
“Ja hoor, dat mag zeker!”

Een jaar of zes geleden zat ik tegenover mijn toenmalig orthopedisch chirurg, toen hij de legendarische woorden sprak: “Je enkeloperatie is inderdaad niet helemaal goed gegaan”. Bam. Ineens een hele nieuwe norm. De helse en constante pijnen waren in één klap ondergeschikt aan deze rolstoelrealitycheck. Heel eerlijk? Het voelde alsof het leven me zojuist had uitgespeeld. But little did I know dat paraklimmen mijn hulplijn zou worden.

Non-flexie is sexy
Sinds mijn gefaalde triple artrodese staan mijn enkel en voet – bewegingsloos – vast onder mijn onderbeen. En dan ook nog in een fikse spits- en kantelstand. De enkel staat hoe ‘ie staat en kan geen kant op (voor de kenners: geen dorsaalflexie, geen plantairflexie, geen inversie en geen eversie). Maar dit gebrek aan beweging maakt ook dat lopen voor mij erg pijnlijk is, omdat mijn voet niet kan afwikkelen.

De situatie werd langzaam maar zeker onhoudbaar. Maar na vijf jaar aan tientallen artsen, oneindig veel teleurstellingen, krankzinnig veel stress en twee, drie, tig opinions en dito meningen verder, was het hoge woord eruit: mijn onderbeen gaat er, uiteindelijk, af. Enerzijds is het leven met chronische pijn ontzettend vermoeiend en anderzijds is de slijtage van mijn knieën, heupen, rug, nek en rest van mijn lijf ook onomkeerbaar.

Wanneer ik klaar ben voor de operatie, mag ik bellen. Alles is geregeld: een fijne prothesemaker, een fantastisch revalidatiecentrum, de kundigste sportprothesemaker van het land en zelfs een crematorium dat mijn been wil verwerken. Want tsja, het idee dat mijn been in een container terechtkomt tussen de ontstoken blindedarmen, keelamandelen en ander lijflijk afval vind ik behoorlijk luguber. Mijn been is en blijft van mij en gaat gewoon mee naar huis. Of ja, in een potje.

Paraklimmen
Als ik begin 2021 het (para)klimmen niet had gevonden, had the chop al plaatsgevonden. Alles was zoals gezegd al geregeld, tot ik aangaf uitstel te willen. Mentaal vond ik in het paraklimmen afleiding en Neoliet werd al snel mijn home away from home. Fysiek vond ik kracht en zelfvertrouwen en leerde ik dat mijn lijf veel meer kon dan ik dacht. Ik leerde me focussen op de drie ledematen die wél functioneel werken en ook op wat mijn rechterbeen nog wél kan bijdragen. Sociaal vond ik een fantastische community: een climbing crew die niet terugdeinst van het sjouwen met mijn rolstoel, het vullen van mijn waterfles of het informeren naar mijn actuele pijnlevels. Daarnaast werd ik warm onthaald in de paraklim-wereld. Die balans is heerlijk! De klimsport werd mijn hulplijn. Mijn therapie, eigenlijk. Bah, wat een emotioneel geëmmer hè? Maar het is wel zo.

In de wand bestaat mijn beperking namelijk even niet. Klimmen is minder pijnlijk voor me dan lopen. In de wand kan ik me al beestend, vlammend, zwetend, ploeterend, vloekend en genietend richten op de volgende passen – en that’s it. Ik voel mijn lijf, maar mijn enkelpijn even niet. De pijn, zorgen en onmogelijkheden verdwijnen dan even naar de achtergrond en maken plaats voor knallen, omdenken en een vleugje trots. En dat is het benoemen waard, want ik kan me in mijn nu 31-jarige bestaan weinig momenten herinneren waarop ik trots was op mijn lijf. En wanneer het tijd is voor the chop, ben ik er klaar voor. En dan ga ik met een ledemaat minder en/of een prothese meer gewoon weer verder waar ik was gebleven.